Λίγα λόγια για την εορτή της Σύναξης του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου

Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν γιος του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ζούσε στην έρημο της Ιουδαίας μέχρι τριάντα χρονών. Κήρυττε τα πλήθη λέγοντας <<Μεντανοείτε ήγγικε η βασιλεία των ουρανών>>. Προετοίμασε το δρόμο για το σιωπητήριο έργο του Χριστού. Ο Κύριος είπε για τον Πρόδρομο ότι κανένας άνθρωπος δεν στάθηκε μεγαλύτερός του. Αποκεφαλίστηκε από τον Ηρώδη.
Τις Εορτές του δωδεκαημέρου επισφραγίζει η σημερινή εορτή κατά την οποία <<την Σύναξιν επιτελούμεν του Αγίου και Τιμίου Προδρόμου, ως τω μυστηρίω του Θείου Βαπτίσματος υπουργήσαντος....>>.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος αναδείχθηκε όντως ο <<σεβασμιώτερος>> απ΄ όλους τους Προφήτες, όχι μόνο για την αγιότητα του βίου του και το μαρτυρικό του τέλος, όχι μόνο γιατί είδε τον <<κηρυττόμενον>>, μα και γιατί αξιώθηκε να τον βαπτίσει.
Μέσα σε όλα αυτά τα προνόμια, με τα οποία ο Θεός τίμησε τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, εκείνος έμεινε πάντα με την βαθιά συναίσθηση πως ήταν ο λύχνος απέναντι στο Φως, ο υπηρέτης μπροστά στον Δεσπότη, ο άνθρωπος ενώπιον του Θεού. Γι΄ αυτό και με παρρησία συνιστούσε στους άλλους μαθητές του: <<Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι>>.
Για όλους τους πιστούς ο Άγιος Ιωάννης παραμένει ένα τεντωμένο δάχτυλο που μας δείχνει τον Χριστό και μας αποκαλύπτει ότι αυτός είναι ο Σωτήρας μας.
Ας έχουμε λοιπόν ώτα να ακούμε την φωνή του, <<Φωνή βοώντος>> και μάτια να βλέπουμε τον Υιό του Θεού ερχόμενον προς σωτηρία μας, έτσι όπως τον αποκάλυψε ο Τίμιος Πρόδρομος.








Θεοφάνης Μοναχός  -  Αρθρογράφος

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

(Λουκ. ιγ´ 10-17)

Τω καιρώ εκείνω, ην διδάσκων ο ᾿Ιησούς εν μια των συναγωγών εν τοις σάββασι. Καί ιδού γυνή ην πνεύμα έχουσα ασθενείας έτη δέκα και οκτώ, και ην συγκύπτουσα και μη δυναμένη ανακύψαι εις το παντελές. 
᾿Ιδών δε αυτήν ο ᾿Ιησούς προσεφώνησε και είπεν αυτή· Γύναι, απολέλυσαι της ασθενείας σου· και επέθηκεν αυτή τας χείρας· και παραχρήμα ανωρθώθη και εδόξαζε τον Θεόν. ᾿Αποκριθείς δε ο αρχισυνάγωγος, αγανακτών ότι τω σαββάτω εθεράπευσεν ο ᾿Ιησούς, έλεγε τω όχλω·
῝Εξ ημέραι εισίν εν αίς δεί εργάζεσθαι· εν ταύταις ούν ερχόμενοι θεραπεύεσθε, και μη τη ημέρα του σαββάτου.᾿Απεκρίθη ούν αυτώ ο Κύριος και είπεν· ῾Υποκριτά, έκαστος υμών τω σαββάτω ου λύει τον βούν αυτού η τον όνον από της φάτνης και απαγαγών ποτίζει; Ταύτην δε, θυγατέρα ᾿Αβραάμ ούσαν, ην έδησεν ο σατανάς ιδού δέκα και οκτώ έτη, ουκ έδει λυθήναι από του δεσμού τούτου τη ημέρα του σαββάτου; Καί ταύτα λέγοντος αυτού κατησχύνοντο πάντες οι αντικείμενοι αυτώ, και πας ο όχλος έχαιρεν επί πάσι τοις ενδόξοις τοις γινομένοις υπ᾿ αυτού.



Απόδοση στη νεοελληνική:


Εκείνο τον καιρό, ένα Σάββατο δίδασκε ο ᾿Ιησούς σε κάποια συναγωγή. ᾿Εκεί βρισκόταν και μια γυναίκα, δεκαοχτώ χρόνια άρρωστη από δαιμονικό πνεύμα. ῏Ηταν κυρτωμένη και δεν μπορούσε καθόλου να ισιώσει το σώμα της. ῞Οταν την είδε ο ᾿Ιησούς, τη φώναξε και της είπε· «Γυναίκα, απαλλάσσεσαι από την αρρώστια σου».῎Εβαλε πάνω της τα χέρια του κι αμέσως εκείνη ορθώθηκε και δόξαζε τον Θεό. ᾿Ο αρχισυνάγωγος όμως, αγανακτισμένος που ο ᾿Ιησούς έκανε τη θεραπεία το Σάββατο, γύρισε στο πλήθος και είπε·
«῾Υπάρχουν έξι μέρες που επιτρέπεται να εργάζεται κανείς· μέσα σ’ αυτές, λοιπόν, να έρχεστε και να θεραπεύεστε, και όχι το Σάββατο».῾Ο Κύριος του απάντησε· «῾Υποκριτή! ῾Ο καθένας σας δεν λύνει το βόδι του η το γαιδούρι του από το παχνί το Σάββατο και πάει να το ποτίσει; Κι αυτή, που είναι απόγονος του ᾿Αβραάμ, και ο σατανάς την είχε δεμένη δεκαοχτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί απ’ αυτά τα δεσμά το Σάββατο;» Με τα λόγια του αυτά ντροπιάζονταν όλοι οι αντίπαλοί του κι ο κόσμος χαιρόταν για όλα τα θαυμαστά που έκανε ο ᾿Ιησούς. 






π. Θεοφάνης  Μοναχός  -  Αρθρογράφος

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ († 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1991)

Αγιορείτης Άγιος-Εκοιμήθη 2 Δεκεμβρίου 1991


Ο Όσιος Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας Ευβοίας και βαπτίσθηκε Ευάγγελος. Στο σχολείο φοίτησε μόνον δύο χρόνια.
Η ασθένεια του δασκάλου και η φτώχεια της οικογένειάς του τον έσπρωξαν να εργασθεί βόσκοντας τα λίγα ζώα της.

Λίγο αργότερα, περίπου εννέα χρονών παιδάκι, εργάστηκε στο ανθρακωρυχείο της περιοχής και μετά σ΄ ένα παντοπωλείο γνωστού της οικογένειας, στον Πειραιά. Ο πατέρας του είχε πάει να δουλέψει στη διόρυγα του Παναμά, για να συντηρήσει την οικογένειά του. 
Στα χέρια του οκτάχρονου τσοπανόπουλου είχε φτάσει ένα φυλλαδιάκι με τον βίο του Αγίου Ιωάννη του Καλυβίτη, το οποίο διάβαζε συλλαβιστά. Αυτός ο Άγιος είχε συγκινήσει τον μικρό Ευάγγελο και του είχε δημιουργήσει τον πόθο να τον μιμηθεί. Έτσι, γύρω στα δώδεκα χρόνια του, ξεκίνησε μόνος του κρυφά για το Άγιον Όρος και στο πλοίο συνάντησε τον μετέπειτα Γέροντά του, ιερομόναχο Παντελεήμονα, τον πνευματικό, που ασκήτευε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου στη Σκήτη Καυσοκαλυβίων του Αγίου Όρους.
Σ΄ αυτόν τον Γέροντα και τον αυτάδελφό του μοναχό Ιωαννίκιο, ο νεαρός δόκιμος έκανε χαρούμενη και άκρα υπακοή και έτσι σε λίγα χρόνια αξιώθηκε να καρεί μοναχός και να μάθει έμπρακτα τα μυστικά της πνευματικής ζωής.
Αποτέλεσμα της μεγάλης αγάπης του στον Χριστό και στους γέροντές του, της υπακοής και της ασκήσεως του, ήταν να τον επισκεφθεί η Χάρη του Θεού και να του δοθεί σε νεαρή ηλικία το χάρισμα της διοράσεως, δηλαδή της δυνατότητας να βλέπει, όταν η Χάρη του Θεού ενεργούσε, τα αόρατα πράγματα ή πνεύματα ή γεγονότα του παρελθόντος και του παρόντος και μερικές φορές και τα μέλλοντα.
Στο Άγιον Όρος ασθένησε από πλευρίτιδα γύρω στα 18 του χρόνια και οι γέροντές του τον έστειλαν σε μοναστήρι στον κόσμο για θεραπεία. Σ΄ αυτό το μοναστήρι στην Εύβοια τον γνώρισε ο Αρχιεπίσκοπος Σινά Πορφύριος και αφού διεπίστωσε ότι ο Θεός τον είχε επισκιάσει με τη Χάρη Του, τον χειροτόνησε ιερέα σε ηλικία 20 ετών. Μετά από ένα μικρό διάστημα ο Μητροπολίτης της περιοχής τον κατέστησε πνευματικό και έτσι έθεσε στην υπηρεσία των πιστών το χάρισμα της διοράσεως, με το οποίο ο Θεός είχε χαριτώσει τον δοΰλο του Πορφύριο. Με το χάρισμα αυτό, ο νεαρός ιερομόναχος και πνευματικός Πορφύριος βοηθούσε τους ανθρώπους να γλιτώσουν από διάφορες πλεκτάνες του πονηρού, να καταλάβουν τί γίνεται στην ψυχή τους, να μην πιστεύουν στις άπατες των μαγισσών που με το πρόσχημα οτι θα τους λύσουν τα μάγια τους απομυζούσαν τις οικονομίες τους, να διαπιστώνουν και να θεραπεύουν τις σωματικές τους ασθένειες και τα αίτια τους και γενικά να δούν και να καταλάβουν πράγματα που θα τους βοηθούσαν στη ζωή τους.
Το 1940 διορίστηκε εφημέριος στην Πολυκλινική Αθηνών, στην οδό Σωκράτους, κοντά στην πλατεία Ομονοίας. Σ΄ αυτή τη θέση παρέμεινε 33 χρόνια, εξομολογώντας τους ασθενείς και άλλους, προσευχόμενος, συμβουλεύοντας και όχι λίγες φορές θεραπεύοντας με την προσευχή και τη Χάρη του Θεού ασθενείς που ζητούσαν τη βοήθεια του. Παρ΄ όλον δε ότι έκρυβε επιμελώς τα χαρίσματα του, είχε γίνει γνωστός σε κάποιον σχετικώς περιορισμένο αριθμό πιστών που σιγά-σιγά μεγάλωνε.
Το 1950 νοίκιασε το εγκαταλελειμμένο μοναστηράκι του Αγίου Νικολάου Καλλισίων στην Πεντέλη και μέχρι το 1978 καλλιεργούσε την περιοχή του. Το 1979 εγκατεστάθηκε στο Μήλεσι Αττικής, κοντά στον Ωρωπό, όπου άρχισε, αφού έλαβε τις νόμιμες άδειες, να κτίζει το Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Σ΄ αυτό δεχόταν επισκέπτες κάθε κατηγορίας και τηλεφωνήματα από όλα τα μέρη του κόσμου, για διάφορα προβλήματα και συμβούλευε, ευχόταν, εξομολογούσε και θεράπευε τις ψυχές και πολλές φορές και τα σώματα των ανθρώπων.
Τον Ιούνιο του 1991, προαισθανόμενος το τέλος του, και μή θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια και στις 4:31΄ το πρωΐ της 2-12-1991 παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του. Εκεί ετάφη σε έναν απλό καλογερικό τάφο με την παρουσία μόνο των συμμοναστών του, διότι είχε παραγγείλει από μεγάλη ταπείνωση να αναγγελθεί η κοίμησή του μόνον μετά την ταφή του.Τώρα σ΄ αυτόν τον τάφο αναπαύεται άλλος μοναχός, τα δε λείψανα του Γέροντος Πορφυρίου κατ΄ εντολήν του προς τους υποτακτικούς του, έχουν αποκρύβει σε απρόσιτο μέρος.

Τα κύρια χαρακτηριστικά του

Τα κύρια χαρακτηριστικά του Γέροντος Πορφυρίου σε όλη τη ζωή του ήταν η άκρα ταπείνωσή του, η τέλεια αγάπη του στον Χριστό και τον συνάνθρωπο, η αίσθηση του ότι ανήκει στην Εκκλησία, με μία απόλυτη υπακοή σ΄ αυτήν εν Χριστώ και με μία απόλυτη ενότητα με όλους και η βίωση της αθανασίας και της ελευθερίας από τον φόβο και την κόλαση από αυτή εδώ τη ζωή. Σ΄ αυτά πρέπει να προστεθούν η αγόγγυστη υπομονή του στους αφόρητους πόνους, η σοφή διάκρισή του, η ασύλληπτη διόρασή του, η απέραντη φιλομάθειά του, η εκπληκτική ευρύτητα των γνώσεών του που ήταν καρπός της Χάρης και δώρο Θεού και όχι αποτέλεσμα σπουδής, η ανεξάντλητη φιλοπονία και εργατικότητα του, η αδιάλειπτη ταπεινή και για τον λόγο αυτόν αποτελεσματική προσευχή του, το ακραιφνώς ορθόδοξο, αλλά όχι φανατικό φρόνημά του, οι επιτυχείς συμβουλές του, η πολυμέρεια των διδαχών του, η βαθύτατη ευλάβειά του, το ιεροπρεπέστατο των ακολουθιών που τελούσε, και η μεγάλη φροντίδα του να κρατηθεί μυστική η εκτεταμένη προσφορά του.

Τα ουσιώδη

Προσπαθώντας να εμβαθύνουμε στα ουσιώδη στοιχεία που συγκροτούσαν την προσωπικότητα του Γέροντος Πορφυρίου καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αυτά ήταν: πρώτον, η ενταξή του στην Εκκλησία κατά έναν ουσιαστικό και όχι τυπικό τρόπο, δεύτερον, η απέραντη αγάπη του στον Χριστό και δι΄ Αυτού στον συνάνθρωπο, που συνοδευόταν από αγία ταπείνωση, τρίτον, η βίωση της εν Χριστώ μυστικής χαράς και τέταρτον η βίωση της εν Χριστώ αθανασίας.

α) Η ένταξη στην Εκκλησία

Ο Γέρων Πορφύριος έλεγε μαζί με όλους τους Αγίους ότι ο Χριστός πρέπει να είναι μέσα στην Εκκλησία. Αυτό σημαίνει ενωμένος με τον Χριστό και με όλους τους ανθρώπους του Χριστού και προπαντός με τον αρχιερέα Του, που επέχει τόπο και τύπο Χριστού. Αλλά αυτό, το να είναι κανείς μέσα στην Εκκλησία δεν είναι κάτι τυπικό. Αυτό άλλωστε πρέπει να σημαίνει η διαθήκη του, στην όποια μας εύχεται να μπούμε στην επίγεια άκτιστη Εκκλησία του Θεού, παρ΄ όλον που επιφανειακά σκεπτόμενοι θα του απαντούσαμε ότι είμαστε ήδη στην Εκκλησία, αφού είμαστε βαπτισμένοι.
Πράγματι είμεθα μέσα στην Εκκλησία, αλλά τόσο μόνο όσο είναι μέσα στην Ελλάδα ο ξένος ταξιδιώτης που πέρασε τα σύνορα της κατά ένα-δύο βήματα. Αυτός, αν και είναι στην Ελλάδα τυπικά και ουσιαστικά και μπορεί να ταξιδέψει παντού σ΄ αυτήν και να τη γνωρίσει όλη, όμως είναι σαν να μην είναι, αφού μόνο δυο βήματα πέρασε στο εδαφός της και τίποτε δεν ξέρει ακόμη από Ελλάδα.
Έτσι και ο Χριστιανός που μια φορά πέρασε την πόρτα της Εκκλησίας και μπήκε μέσα σ΄ αυτήν, είναι ουσιαστικά σαν να μην μπήκε, άμα δεν προχωράει διαρκώς βαθύτατα σ΄ αυτήν μέχρι να φθάσει στον θρόνο του Θεού.
Ο Γέροντας είχε δει στην πράξη ότι η Χάρη του Θεού ενεργεί μέσα στην Εκκλησία, ότι οι πιστοί πρέπει να είναι μεταξύ τους ενωμένοι σαν ένα σώμα, το σώμα του Χριστού, ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί όταν ζητά μόνο την ατομική του σωτηρία, ότι η ενότητα ως αίτημα, πόθος και βίωμα του πιστού είναι βασικό στοιχείο της Εκκλησίας και προϋπόθεση της σωτηρίας και ότι η αγάπη, που ωθεί την ψυχή στην ενότητα, είναι απαραίτητη, για να μπει κανείς στην κοινότητα που συνιστά την επίγεια άκτιστη Εκκλησία και να σωθεί εκεί.

β) Η αγάπη

Η κινητήρια δύναμη για τη δημιουργία συμμέτοχων στην ύπαρξη και στη χαρά, για τη μετάδοση της ζωής, είναι η αγάπη. Αυτός που σκέπτεται ότι ο νέος άνθρωπος θα του στερήσει κάτι από την άνεσή του και τη χαρά του δεν σκέπτεται όπως ο Θεός, ο οποίος δημιούργησε το ανθρώπινο Γένος, παρ΄ όλον ότι αυτό Τον παρεπίκρανε (ανθρωποπαθώς μιλώντας). Η μόνη διάθεση, λοιπόν, που αρμόζει σε ανθρώπους πλασμένους εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν Θεού, είναι η αγάπη, δηλαδή το άνοιγμα της καρδιάς στο άλλο πρόσωπο, στο Σύ του Θεού και στο σύ του συνανθρώπου.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους όποιους προσπαθεί η Εκκλησία να πείσει τους ανθρώπους να βαδίσουν στον σωστό δρόμο. Όμως ο βασιλικός δρόμος της ευαίσθητης, ποιητικής και ευγενικής ψυχής που σου υπεδείκνυε ο Γέρων Πορφύριος είναι ο δρόμος της αγάπης, του θείου έρωτα προς τον Ιησού Χριστό και η ανιδιοτέλεια, δηλαδή η αδιαφορία για το αν η αγάπη σου στον Χριστό συνεπάγεται χαρές ή οδύνες. Είναι δρόμος γεμάτος αρχοντιά και ανωτερότητα, χωρίς μιζέριες, υπολογισμούς και φόβους, λεβέντικος και άξιος του θείου μεγαλείου και της απόλυτης εμπιστοσύνης στη φιλική διάθεση του Χρίστου που μας αγαπά.
Αυτό συνεπάγεται και μία ωραία μεθόδευση του πνευματικού αγώνα του χριστιανού, την οποία συχνά-πυκνά και με πολλά παραδείγματα ανέπτυσσε. Ας θυμηθοΰμε μερικά:

- Όταν είσαι σ΄ ένα κατασκότεινο δωμάτιο, μή χτυπάς το σκοτάδι για να το διώξεις. Δεν φεύγει έτσι. Άνοιξε το παράθυρο στο φως, δηλαδή δώσου στην αγάπη του Χριστού και τότε χωρίς κόπο φεύγει το σκοτάδι
.
- Όταν έρχεται ο κακός λογισμός, η μελαγχολική σκέψη, ο φόβος, ο πειρασμός να σε καταλάβει, μην πολεμάς μαζί τους να τα διώξεις. Άνοιξε τα χέριά σου στην αγάπη του Χριστού και σε παίρνει στην αγκαλιά του και χάνονται αυτά μόνα τους.

- Όταν ο κήπος της ψυχής σου είναι γεμάτος αγκάθια (πάθη), μην προσπαθείς να τα ξεριζώσεις και βρίσκεσαι διαρκώς τραυματισμένος και μολυσμένος από την ασχολία σου μαζί τους. Δώσε όλη τη δύναμη σου στα λουλούδια της ψυχής σου, πότισέ τα, και τότε τ΄ αγκάθια θα ξεραθούν μόνα τους. Και το καλύτερο λουλούδι είναι η αγάπη σου στον Χριστό. Αν ποτίσεις αυτήν και αναπτυχθεί, όλα τα αγκάθια μαραίνονται.

γ) Η χαρά

Ο Γέρων Πορφύριος αγαπούσε όλους με την αγάπη του Χριστού που είναι μοναδική για τον καθένα. Αλλά η πλούσια καρδιά του Χριστού και όσων ομοιώθηκαν μ΄ Αυτόν, μπορεί ν΄ αγαπά με μοναδικό τρόπο τον κάθε άνθρωπο, που είναι εικόνα του αγαπημένου Χριστού. Και η αγάπη αυτή ελκύει τη Θεία Χάρη, που επιπίπτει στον άγαπώντα σαν χαρά μεγάλη και ανεξάντλητη. Αυτός που αγαπά είναι χαρούμενος, γιατί η αγάπη είναι δόσιμο και το δόσιμο συνεπάγεται τη μακαριότητα, όπως είπε ο Κύριος (μακάριόν έστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν, Πράξ. 20,35). Έτσι ζούσε ο Γέροντας στη χαρά που κανείς, ούτε οι πόνοι ούτε οι θλίψεις, δεν αφαιρεί από εκείνον που είναι δοσμένος στην αγάπη του Χριστού.
Ο Γέροντας Πορφύριος, ζώντας μέσα στην αγάπη του Χριστού είχε διαπιστώσει εμπειρικά αυτό που γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής: «η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α’ Ίω. 4,18) και γι΄ αυτό λέει σε μια ηχογραφημένη συνομιλία του με έμφαση και με γεμάτη πραότητα βεβαιότητα «Ο φίλος, ο αδελφός (ο Χριστός)…! Πώς το φωνάζει αυτό όμως…! και πόσο…! Τί βάθος κρύβεται μέσα σ’ αυτό…! Πολύ βάθος! Δηλαδή είναι το θάρρος. Δεν θέλει τον φόβο ο Χριστός, δεν τόνε θέλει τον φόβο!»

δ) Η αθανασία

Η νίκη πάνω στον θάνατο, η αίσθηση και η βεβαιότητα της αθανασίας είναι ένα βίωμα κοινό σε όλους τους Αγίους και στον Γέροντα Πορφύριο. Λέγει στην προαναφερθείσα ηχογραφημένη συνομιλία του: «Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν΄ αγαπήσει τον Χριστό, κι όταν αγαπήσει τον Χριστό απαλλάττεται από τον διάβολο, από την κόλαση και από τον θάνατο». Δεν είναι αυτά λόγια ειπωμένα από κάποιον που συνέλαβε αυτή την αλήθεια με τη σκέψη του. Είναι λόγια βγαλμένα από ένα αληθινό προσωπικό βίωμα και γι΄ αυτό έχουν την αξία μαρτυρίας αυτόπτη μάρτυρα. Δεν αλλάζει το πράγμα από το γεγονός ότι ο Γέροντας Πορφύριος από ταπείνωση και βαθιά αίσθηση της ανθρώπινης ασθένειάς μας λέγει ότι δεν έχει φθάσει σε αυτή την κατάσταση. Μάλλον ενισχύεται η αξιοπιστία του, διότι δεν είναι πλέον ένας που νομίζει ότι έφθασε κάπου. «Δεν έχω φθάσει, αυτό ζητάω, αυτό θέλω. Και στη σιωπή μου και παντού προσπαθώ να ζήσω σ΄ αυτά. Δεν τα ζω όμως, …προσπαθώ. Δηλαδή, πως να σου πω, πως να σας πώ; Δεν έχω πάει σ΄ ένα μέρος, έτσι… ή πήγα μια φορά, το είδα, τώρα δεν είμαι εκεί, αλλά το θυμάμαι, το λαχταράω, το θέλω. Να τώρα, αυτή τη στιγμή, αύριο, μεθαύριο, κάθε στιγμή μούρχεται και το θέλω. Θέλω να πάω εκεί, το ζητάω. Δεν είμαι όμως εκεί… Ναι, αλλά ζω μέσα σ΄ αυτή την προσπάθεια…»
Βεβαιοί ο Άγιος Γρηγόριος ότι το ευρείν τον Θεόν έγκειται εις το αεί Αυτόν ζητείν. Δεν υπάρχει καλύτερη και εγκυρότερη επιβεβαίωση ότι ο Γέρων Πορφύριος βρήκε τον Θεό, και ότι ο δρόμος της αγάπης που μας υποδεικνύει είναι ο συντομότερος, ο ασφαλέστερος και ο καλύτερος για να μας βρει και μας ο Θεός και να περιμαζέψει τον καθένα μας, σαν το ένα απολωλός πρόβατο, με χαρά και με αγάπη και να μας οδηγήσει από αυτήν εδώ τη ζωή στην επίγεια άκτιστη Εκκλησία Του, που είναι χώρα αγάπης, χαράς, ειρήνης και αθανασίας.


Γένοιτο, Κύριε, δι΄ ευχών του δούλου Σου Πορφυρίου. Αμήν.




*Γεωργίου Αρβανίτη, τ. Προέδρου Εφετών,
Ο Γέρων Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης,
σελ. 134-139,
Τεύχος 2ο, Περιοδικό Πεμπτουσία,
Απρίλιος – Ιούλιος 2000



Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013, υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη  κ.κ. Βαρθολομαίο. 









π. Θεοφάνης  Μοναχός  -  Αρθρογράφος  

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

(Λουκ. ιη´ 35-43)
Τω καιρώ εκείνω, εγένετο εν τω εγγίζειν τον ᾿Ιησούν εις ῾Ιεριχώ τυφλός τις εκάθητο παρά την οδόν προσαιτών· ακούσας δε όχλου διαπορευομένου επυνθάνετο τι είη ταύτα. ᾿Απήγγειλαν δε αυτώ ότι ᾿Ιησούς ο Ναζωραίος παρέρχεται. Καί εβόησε λέγων· ᾿Ιησού υιέ Δαυίδ, ελέησόν με. Καί οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήση· αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζεν· Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με. Σταθείς δε ο ᾿Ιησούς εκέλευσεν αυτόν αχθήναι προς αυτόν. ᾿Εγγίσαντος δε αυτού επηρώτησεν αυτόν λέγων·
Τι σοι θέλεις ποιήσω; ῾Ο δε είπε· Κύριε, ίνα αναβλέψω. Καί ο ᾿Ιησούς είπεν αυτώ· ᾿Ανάβλεψον· η πίστις σου σέσωκέ σε. Καί παραχρήμα ανέβλεψε, και ηκολούθει αυτώ δοξάζων τον Θεόν· και πας ο λαός ιδών έδωκεν αίνον τω Θεώ.



Απόδοση στη νεοελληνική:



Εκείνο τον καιρό, καθώς ο ᾿Ιησούς πλησίαζε στην ῾Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. ῞Οταν άκουσε το πλήθος που περνούσε, ρώτησε να μάθει τι συνέβαινε. Τού είπαν ότι περνάει ο ᾿Ιησούς ο Ναζωραίος. Τότε εκείνος άρχισε να φωνάζει δυνατά· «᾿Ιησού, Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!»Αυτοί που προπορεύονταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμη πιο πολύ· «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Τότε ο ᾿Ιησούς στάθηκε κι έδωσε εντολή να τον φέρουν κοντά του.
Αυτός πλησίασε κι εκείνος τον ρώτησε· «Τι θέλεις να σού κάνω;» «Κύριε, θέλω ν’ αποκτήσω το φως μου», αποκρίθηκε. Κι ο ᾿Ιησούς του είπε· «Ν’ αποκτήσεις το φως σου! ῾Η πίστη σου σε έσωσε». ᾿Αμέσως ο τυφλός βρήκε το φως του κι ακολουθούσε τον ᾿Ιησού δοξάζοντας τον Θεό. Καί όλος ο κόσμος, όταν τον είδε, δοξολογούσε τον Θεό. 











π. Θεοφάνης  Μοναχός  -  Αρθρογράφος 

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

(Λουκ. ιη´ 18-27)

Τω καιρώ εκείνω, άρχων τις προσήλθε τω ᾿Ιησού λέγων· Διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω; Είπε δε αυτώ ο ᾿Ιησούς· Τι με λέγεις αγαθόν; ουδείς αγαθός ει μη εις ο Θεός. Τας εντολάς οίδας· «μη μοιχεύσης, μη φονεύσης, μη κλέψης, μη ψευδομαρτυρήσης, τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου».
῾Ο δε είπε· Ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου. ᾿Ακούσας δε ταύτα ο ᾿Ιησούς είπεν αυτώ· ῎Ετι εν σοι λείπει· πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι. ῾Ο δε ακούσας ταύτα περίλυπος εγένετο· ην γαρ πλούσιος σφόδρα.
᾿Ιδών δε αυτόν ο ᾿Ιησούς περίλυπον γενόμενον είπε· Πως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν του Θεού!Ευκοπώτερον γαρ εστι κάμηλον διά τρυμαλιάς ραφίδος εισελθείν η πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν. Είπον δε οι ακούσαντες· Καί τις δύναται σωθήναι; ῾Ο δε είπε· Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστιν.



Απόδοση στην νεοελληνική:


Εκείνο τον καιρό, κάποιος άρχοντας πλησίασε τον ᾿Ιησού και του είπε· «᾿Αγαθέ Διδάσκαλε, τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;» ῾Ο ᾿Ιησούς του απάντησε· «Γιατί με αποκαλείς “αγαθό”; Κανένας δεν είναι αγαθός, παρά μόνο ένας, ο Θεός. Ξέρεις τις εντολές· μη μοιχεύσεις, μη σκοτώσεις, μην κλέψεις, μην ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου». Κι εκείνος του είπε· «῞Ολα αυτά τα τηρώ από τα νιάτα μου». 
῞Οταν τ’ άκουσε ο ᾿Ιησούς του είπε· «῞Ενα ακόμη σού λείπει· πούλησε όλα όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, κι έτσι θα έχεις θησαυρό κοντά στον Θεό· κι έλα να με ακολουθήσεις». Μόλις εκείνος τ’ άκουσε αυτά, πολύ στενοχωρήθηκε, γιατί ήταν πάμπλουτος.῞Οταν ο ᾿Ιησούς τον είδε τόσο στενοχωρημένον, είπε· «Πόσο δύσκολα θα μπούν στη βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν τα χρήματα! 
Ευκολότερο είναι να περάσει καμήλα μέσα από βελονότρυπα, παρά να μπεί πλούσιος στη βασιλεία του Θεού». ῞Οσοι τον άκουσαν είπαν· «Τότε ποιός μπορεί να σωθεί;» Κι εκείνος τους απάντησε· «Αυτά που για τους ανθρώπους είναι αδύνατα, για τον Θεό είναι δυνατά». 

π. Θεοφάνης   Μοναχός  -  Αρθρογράφος  

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

(Λουκ. ιβ´ 16-21)

Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην· ᾿Ανθρώπου τινός πλουσίου ευφόρησεν η χώρα· και διελογίζετο εν εαυτώ λέγων· Τι ποιήσω, ότι ουκ έχω που συνάξω τους καρπούς μου; Καί είπε· Τούτο ποιήσω· καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω, και συνάξω εκεί πάντα τά γενήματά μου και τα αγαθά μου, και ερώ τη ψυχή μου· Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου.
Είπε δε αυτώ ο Θεός· ῎Αφρων, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού· α δε ητοίμασας τίνι έσται; Ούτως ο θησαυρίζων εαυτώ, και μη εις Θεόν πλουτών. Ταύτα λέγων εφώνει· ῾Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.



Απόδοση στη νεοελληνική:



Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή· «Κάποιου πλούσιου ανθρώπου τα χωράφια έδωσαν άφθονη σοδειά. Τότε εκείνος σκεφτόταν και έλεγε· “τί νά κάνω; Δεν έχω μέρος να συγκεντρώσω τα γεννήματά μου! ᾿Αλλά νά τί θα κάνω”, είπε. “Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες για να συγκεντρώσω εκεί όλη τη σοδειά μου και τ’ αγαθά μου.
Μετά θα πω στον εαυτό μου· τώρα έχεις πολλά αγαθά, που αρκούν για χρόνια πολλά· ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε”. Τότε του είπε ο Θεός· “ανόητε. Αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά, λοιπόν, που ετοίμασες σε ποιόν θα ανήκουν;” Αυτά, λοιπόν, παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς και δεν πλουτίζει τον εαυτό του με ο,τι θέλει ο Θεός». ᾿Αφού τα είπε όλα αυτά, πρόσθεσε με έμφαση· «῞Οποιος έχει αυτιά για ν’ ακούει ας τα ακούει». 









π. Θεοφάνης  Μοναχός  -  Αρθρογράφος  

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

(Λουκ. ι´ 25-37)

Τω καιρώ εκείνω, νομικός τις προσήλθε τω ᾿Ιησού εκπειράζων αυτόν και λέγων· Διδάσκαλε, τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω; ῾Ο δε είπε προς αυτόν· ᾿Εν τω νόμω τι γέγραπται; πως αναγινώσκεις; ῾Ο δε αποκριθείς είπεν· «᾿Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου», και «τον πλησίον σου ως εαυτόν».

Είπε δε αυτώ· ᾿Ορθώς απεκρίθης· τούτο ποίει και ζήση.῾Ο δε θέλων δικαιούν εαυτόν είπε προς τον ᾿Ιησούν· Καί τις εστί μου πλησίον; ῾Υπολαβών δε ο ᾿Ιησούς είπεν· ῎Ανθρωπός τις κατέβαινεν από ῾Ιερουσαλήμ εις ῾Ιεριχώ, και λησταίς περιέπεσεν· οι και εκδύσαντες αυτόν και πληγάς επιθέντες απήλθον αφέντες ημιθανή τυγχάνοντα. Κατά συγκυρίαν δε ιερεύς τις κατέβαινεν εν τη οδώ εκείνη, και ιδών αυτόν αντιπα-ρήλθεν. ῾Ομοίως δε και Λευίτης γενόμενος κατά τον τόπον, ελθών και ιδών αντιπαρήλθε.

Σαμαρείτης δε τις οδεύων ήλθε κατ᾿ αυτόν, και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη, και προσελθών κατέδησε τα τραύματα αυτού επιχέων έλαιον και οίνον,επιβιβάσας δε αυτόν επί το ίδιον κτήνος ήγαγεν αυτόν εις πανδοχείον και επεμελήθη αυτού· και επί την αύριον εξελθών, εκβαλών δύο δηνάρια έδωκε τω πανδοχεί και είπεν αυτώ· ᾿Επιμελήθητι αυτού, και ο τι αν προσδαπανήσης, εγώ εν τω επανέρχεσθαί με αποδώσω σοι.Τις ούν τούτων των τριών πλησίον δοκεί σοι γεγονέναι του εμπεσόντος εις τους ληστάς; ῾Ο δε είπεν· ῾Ο ποιήσας το έλεος μετ᾿ αυτού. Είπεν ούν αυτώ ο ᾿Ιησούς· Πορεύου και συ ποίει ομοίως.

Απόδοση σε απλή γλώσσα:

Εκείνο τον καιρό, κάποιος νομοδιδάσκαλος πλησίασε τον ᾿Ιησού, και για να τον φέρει σε δύσκολη θέση του είπε· «Διδάσκαλε, τι πρέπει να κάνω για να κερδίσω την αιώνια ζωή;» ῾Ο ᾿Ιησούς τον ρώτησε· «῾Ο νόμος τι γράφει;» ᾿Εκείνος απάντησε· Ν’ αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου μ’ όλη την καρδιά σου και μ’ όλη την ψυχή σου, μ’ όλη τη δύναμή σου και μ’ όλο τον νού σου· και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. «Πολύ σωστά απάντησες», του είπε ο ᾿Ιησούς· «αυτό κάνε και θα ζήσεις». 

᾿Εκείνος όμως, θέλοντας να δικαιολογήσει τον εαυτό του, είπε στον ᾿Ιησού· «Καί ποιος είναι ο πλησίον μου;» Πήρε τότε αφορμή ο ᾿Ιησούς και είπε· «Κάποιος άνθρωπος, κατεβαίνοντας από τα ῾Ιεροσόλυμα για την ῾Ιεριχώ, έπεσε πάνω σε ληστές.Αυτοί τον ξεγύμνωσαν, τον τραυμάτισαν και έφυγαν παρατώντας τον μισοπεθαμένο. ᾿Από κείνο τον δρόμο έτυχε να κατεβαίνει και κάποιος ιερέας, ο οποίος τον είδε, αλλά τον προσπέρασε χωρίς να του δώσει σημασία.

Το ίδιο και κάποιος λευίτης, που περνούσε από κείνο το μέρος· παρ’ όλο που τον είδε κι αυτός, τον προσπέρασε χωρίς να του δώσει σημασία. Κάποιος όμως Σαμαρείτης που ταξίδευε, ήρθε προς το μέρος του, τον είδε και τον σπλαχνίστηκε. Πήγε κοντά του, άλειψε τις πληγές του με λάδι και κρασί και τις έδεσε καλά. Μάλιστα τον ανέβασε στο δικό του το ζώο, τον οδήγησε στο πανδοχείο και φρόντισε γι’ αυτόν. Την άλλη μέρα φεύγοντας έβγαλε κι έδωσε στον πανδοχέα δύο δηνάρια και του είπε· “φρόντισέ τον, κι ο,τι παραπάνω ξοδέψεις, εγώ όταν ξαναπεράσω θα σε πληρώσω”. Ποιός λοιπόν απ’ αυτούς τους τρεις κατά τη γνώμη σου αποδείχτηκε “πλησίον” εκείνου που έπεσε στους ληστές;» 

῾Ο νομοδιδάσκαλος απάντησε· «᾿Εκείνος που τον σπλαχνίστηκε». Τότε ο ᾿Ιησούς του είπε· «Πήγαινε, και να κάνεις κι εσύ το ίδιο». 

Θεοφάνης  Μοναχός  -  Αρθρογράφος  

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

(Λουκ. η´ 41-56)

Τω καιρώ εκείνω, άνθρωπός τις προσήλθε τω ᾿Ιησού ω όνομα ᾿Ιάειρος, και αυτός άρχων της συναγωγής υπήρχε· και πεσών παρά τους πόδας του ᾿Ιησού παρεκάλει αυτόν εισελθείν εις τον οίκον αυτού, ότι θυγάτηρ μονογενής ην αυτώ ως ετών δώδεκα, και αύτη απέθνησκεν. ᾿Εν δε τω υπάγειν αυτόν οι όχλοι συνέπνιγον αυτόν.Καί γυνή ούσα εν ρύσει αίματος από ετών δώδεκα, ήτις ιατροίς προσαναλώσασα όλον τον βίον ουκ ίσχυσεν υπ᾿ ουδενός θεραπευθήναι, προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού, και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής.
Καί είπεν ο ᾿Ιησούς· Τις ο αψάμενός μου; ᾿Αρνουμένων δε πάντων είπεν ο Πέτρος και οι συν αυτώ· ᾿Επιστάτα, οι όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι, και λέγεις τις ο αψάμενός μου; ῾Ο δε ᾿Ιησούς είπεν·῞Ηψατό μου τις· εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ᾿ εμού.᾿Ιδούσα δε η γυνή ότι ουκ έλαθε, τρέμουσα ήλθε και προσπεσούσα αυτώ δι᾿ ην αιτίαν ήψατο αυτού απήγγειλεν αυτώ ενώπιον παντός του λαού, και ως ιάθη παραχρήμα. ῾Ο δε είπεν αυτή· Θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εις ειρήνην. ῎Ετι αυτού λαλούντος έρχεταί τις παρά του αρχισυναγώγου λέγων αυτώ ότι τέθνηκεν η θυγάτηρ σου· μη σκύλλε τον διδάσκαλον. ῾Ο δε ᾿Ιησούς ακούσας απεκρίθη αυτώ λέγων·
Μη φοβού· μόνον πίστευε, και σωθήσεται. ᾿Ελθών δε εις την οικίαν ουκ αφήκεν εισελθείν ουδένα ει μη Πέτρον και ᾿Ιωάννην και ᾿Ιάκωβον και τον πατέρα της παιδός και την μητέρα. ῎Εκλαιον δε πάντες και εκόπτοντο αυτήν. ῾Ο δε είπε· Μη κλαίετε· ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει. Καί κατεγέλων αυτού, ειδότες ότι απέθανεν. Αυτός δε εκβαλών έξω πάντας και κρατήσας της χειρός αυτής εφώνησε λέγων· ῾Η παίς, εγείρου. Καί επέστρεψε το πνεύμα αυτής, και ανέστη παραχρήμα, και διέταξεν αυτή δοθήναι φαγείν. Καί εξέστησαν οι γονείς αυτής. ῾Ο δε παρήγγειλεν αυτοίς μηδενί ειπείν το γεγονός.



Απόδοση στη νεοελληνική:

Εκείνο τον καιρό, πλησίασε τον ᾿Ιησού κάποιος άνθρωπος που τον έλεγαν ᾿Ιάειρο και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Αυτός έπεσε στα πόδια του ᾿Ιησού και τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του, γιατί είχε μια μοναχοκόρη δώδεκα χρόνων, που ήταν ετοιμοθάνατη. Την ώρα που ο ᾿Ιησούς βάδιζε προς το σπίτι, τα πλήθη τον περιέβαλλαν ασφυκτικά. Κάποια γυναίκα, που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια και είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά, πήγε πίσω από τον ᾿Ιησού, άγγιξε την άκρη στο ρούχο του, κι αμέσως η αιμορραγία της σταμάτησε. Τότε ο ᾿Ιησούς είπε· «Ποιός με άγγιξε;» ᾿Ενώ όλοι αρνιούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του έλεγαν· «Διδάσκαλε, οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν, κι εσύ λες ποιός με άγγιξε;» ῾Ο ᾿Ιησούς όμως είπε· «Κάποιος με άγγιξε, γιατί εγώ ένιωσα να βγαίνει από μένα δύναμη».
Μόλις η γυναίκα είδε ότι δεν ξέφυγε την προσοχή του, ήρθε τρέμοντας κι έπεσε στα πόδια του και μπροστά σ’ όλο τον κόσμο του είπε για ποιά αιτία τον άγγιξε κι ότι είχε γιατρευτεί αμέσως. ᾿Εκείνος της είπε· «Θάρρος, κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε· πήγαινε στο καλό». ᾿Ενώ ο ᾿Ιησούς ακόμα μιλούσε, ήρθε κάποιος από το σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και του λέει· «῾Η κόρη σου πέθανε· μην ενοχλείς πιά τον δάσκαλο». ῞Οταν το άκουσε ο ᾿Ιησούς, του είπε· «᾿Εσύ μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί». Φτάνοντας στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν να μπεί μέσα μαζί του, εκτός από τον Πέτρο, τον ᾿Ιωάννη και τον ᾿Ιάκωβο, καθώς και τον πατέρα και τη μητέρα του κοριτσιού.
῞Ολοι έκλαιγαν και τη θρηνολογούσαν. ῾Ο ᾿Ιησούς όμως τους είπε· «Μην κλαίτε· δεν πέθανε, αλλά κοιμάται». ᾿Εκείνοι τον περιγελούσαν, βέβαιοι πως είχε πεθάνει. ῾Ο ᾿Ιησούς, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το κορίτσι από το χέρι και του είπε δυνατά· «Κορίτσι, σήκω!» Το πνεύμα της επέστρεψε κι αυτή αμέσως σηκώθηκε. ῾Ο ᾿Ιησούς τότε διέταξε να της δώσουν να φάει. Οι γονείς της έμειναν κατάπληκτοι.᾿Εκείνος όμως τους είπε να μην πούν σε κανέναν τι είχε γίνει. 

Θεοφάνης  Μοναχός  -  Αρθρογράφος  

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

(Λουκ. ζ´ 11-16)


Τω καιρώ εκείνω, επορεύετο ο ᾿Ιησούς εις πόλιν καλουμένην Ναίν· και συνεπορεύοντο αυτώ οι μαθηταί αυτού ικανοί και όχλος πολύς. ῾Ως δε ήγγισε τη πύλη της πόλεως, και ιδού εξεκομίζετο τεθνηκώς υιός μονογενής τη μητρί αυτού, και αύτη ην χήρα, και όχλος της πόλεως ικανός ην συν αυτή. Καί ιδών αυτήν ο Κύριος εσπλαγχνίσθη επ᾿ αυτή και είπεν αυτή·
Μη κλαίε· και προσελθών ήψατο της σορού, οι δε βαστάζοντες έστησαν, και είπε· Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι. Καί ανεκάθισεν ο νεκρός και ήρξατο λαλείν, και έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού. ῎
Ελαβε δε φόβος πάντας και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες ότι προφήτης μέγας εγήγερται εν ημίν, και ότι επεσκέψατο ο Θεός τον λαόν αυτού.


Απόδοση στη νεοελληνική:

Εκείνο τον καιρό, πήγε ο ᾿Ιησούς σε μια πόλη που λεγόταν Ναίν. Μαζί του ήταν αρκετοί μαθητές του και πολύ πλήθος. Την ώρα που πλησίαζαν στην πύλη της πόλης, έβγαζαν έναν νεκρό, τον μονάκριβο γιό μιάς μάνας, που μάλιστα ήταν χήρα. Κόσμος πολύς από την πόλη τη συνόδευε. ῞Οταν είδε τη χήρα ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε και της είπε· «Μην κλαίς».
῎Επειτα προχώρησε, ακούμπησε τη σορό, και αφού στο μεταξύ αυτοί που βαστούσαν το φέρετρο σταμάτησαν, είπε· «Νεαρέ, σε διατάζω να σηκω-θείς». ῾Ο νεκρός ανακάθισε κι άρχισε να μιλάει.
῾Ο ᾿Ιησούς τότε τον παρέδωσε στη μητέρα του. ῞Ολους τους κυρίεψε δέος και δόξαζαν τον Θεό· «Μεγάλος προφήτης», έλεγαν, «εμφανίστηκε ανάμεσά μας!» και· «῾Ο Θεός ήρθε να σώσει τον λαό του!».








 Θεοφάνης Μοναχός  -  Αρθρογράφος   

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

(Λουκ. στ´ 31-36)

Εͺίπεν ο Κύριος· Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως. Καί ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. Καί εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι. 
Καί εάν δανείζητε παρ᾿ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα. Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς. 
Γίνεσθε ούν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί.

Απόδοση στη νεοελληνική:

Είπε ο Κύριος· «῞Οπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεστε κι εσείς σ’ αυτούς. Γιατί, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποιά εύνοια περιμένετε από τον Θεό; ᾿Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Κι αν κάνετε καλό σ’ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από τον Θεό; 
Καί οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. ῍Αν δανείζετε σ’ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποιά εύνοια περιμένετε από τον Θεό; Καί οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω. ᾿Αντίθετα, εσείς ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτα.
῎Ετσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας». 





Θεοφάνης  Μοναχός  -  Αρθρογράφος  

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

(Μαρκ. η´ 34-θ´ 1) - Μετά την Ύψωσιν

Οίπεν ο Κύριος· ῞Οστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι. ῝Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ος δ᾿ αν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;
῍Η τι δώση άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; ῝Ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων.
Καί έλεγεν αυτοίς·
᾿Αμήν λέγω υμίν ότι εισί τινες των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει.



Απόδοση στη νεοελληνική:

Τίπε ο Κύριος· «῞Οποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του;
Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; ῞Οποιος, ζώντας μέσα σ’ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν και ο Υιός του ᾿Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τούς έλεγε ακόμη ο ᾿Ιησούς·
«Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δεν θα γευτούν τον θάνατο, πριν δούν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού». 









Θεοφάνης  Μοναχός  -  Αρθρογράφος  

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

(᾿Ιωάν. γ´ 13-17) - Προ της Υψώσεως

Είπεν ο Κύριος· Ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Υιός του ανθρώπου ο ων εν τω ουρανώ.Καί καθώς Μωϋσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δεί τον Υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ᾿ έχη ζωήν αιώνιον.
Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ᾿ έχη ζωήν αιώνιον. 
Ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ᾿ ίνα σωθή ο κόσμος δι᾿ αυτού.



Απόδοση στη νεοελληνική:


Είπε ο Κύριος· «Κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό παρά μόνο ο Υιός του ᾿Ανθρώπου, που κατέβηκε από τον ουρανό, και που είναι στον ουρανό. ῞Οπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του ᾿Ανθρώπου,ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια. 
Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια.
Γιατί, ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού». 









Θεοφάνης Μοναχός  -  Αρθρογράφος  

Μήνυμα του Καθηγουμένου επί την Εορτή της Αποτομής της Τιμίας κεφαλής του Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου

30 έτη. Χρειάστηκε να ασκηθεί το χέρι που αξιώθηκε να αγγίξει την κορυφή του Δεσπότου.

Άπειρη συγκατάβαση του Θεού προς τον άνθρωπο. Ανθρώπινο  χέρι – Σαρξ – Χους έστω και του Ιωάννου επετράπει να αγγίξει τον πλαστουργό του σύμπαντος κόσμου.

 Ακατάληπτο! Φοβερό!

 Ποια όμως στιγμή από την ενανθρώπιση στιγμή έως την ανάληψη του δεν είναι στα αλήθεια ακατάληπτη και τρομακτική!

Μακάριος λοιπόν και τρισμακάριος ο Ιωάννης διότι αγγίζει εν γνώσι την Θεότητα.

Άγγιξαν άλλοι πολλοί τον Κύριον αλλά χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι. Αντίθετα τον είχαν για τρενό, πλάνο και δεμονισμένο. Ο Ιωάννης όμως σκεφτείτε Αδερφοί μου πως έννιωσε όταν για πρώτη φορά για τριάντα χρόνια αντίκρισε το ζητούμενο της όλης ζωής του. Άκρα Αγαλλίασης αλλά και φόβος πλησιάζει κοντά μου ο Δεσπότης.

Πως άραγε να τολμήσει να αγγίξει χέρι τον Δημιουργό  του;

Πώς να νιώθει ο Ιωάννης; Έχει απέναντι του πρόσωπο προς πρόσωπο τον ίδιο τον Θεό και το ξέρει.

Τι άλλο να ζητήσει αυτός ο άνθρωπος;

Τι Τιμή έλαβε από τον Θεό;

 Και ντρέπεται ο Ιωάννης δειλία  φοβάται και τι λογικότερο;

Και τολμά να φέρει αντίρρηση.

Εσύ ήρθες σε εμένα Κύριε; Εγώ έχω ανάγκη από σένα.

Μα ο Δεσπότης όντας δεμένος με την ταπείνωση επιτρέπει το απερίγραπτο. Κάνε αυτό που είναι να κάνεις και μη φέρνεις αντίρρηση. Χωρίς δεύτερη σκέψη λοιπόν ο Ιωάννης απλώνει την τιμία Δεξιά του και λούζεται την Θεότητα.

Τι να γίνεται άραγε στην ψυχή και στην καρδιά αυτή την στιγμή στον Ιωάννη;

Όσο και να κράτησε το άγγιγμα ο Ιωάννης θα ο αισθάνεται σε όλη την αιωνιότητα.

Η ταπείνωση του Χριστού μας κατέβασε την Θεότητα εις στα ρείθρα του Ιορδάνου. Άγγελοι και κτίσεις εκπλάγη. Ο Θεός των πάντων και Δημιουργός Εβαπτίζετο υπό Ανθρώπου. Ο Ιορδάνης δεν πίστευε αυτό που γινόταν και εστράφει εις στα οπίσω. Είδε και άκουσε το παρόν της μίας και μοναδικής αληθινής Θεότητος, της Αγίας Τριάδος. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα έδωσαν το παρόν σε ένα σημείο. Πόσο να αγιάστικε τούτο το μέρος;

Η πρώτη παρουσία της Αγίας Τριάδος. Η αρχή και το ξεκίνημα του Δόγματος μας. Η φωνή του Γεννήτορος τον Πανάγιον πνεύμα και ο Χριστός μας ντυμένος σαν εμάς παρόν εδώ κάτω μαζί μας. Και Εβαπτίζετο ο Δεσπότης. Κλείνει την Αγίαν του Κορυφή και βαπτίζεται. Αυτός που σκύβουν μπροστά του όλες οι Ουράνιες και καταχθώνιες δυνάμεις σκύβει τώρα μπροστά στο ίδιο του το Δημιούργημα.

Όχι για άλλο λόγο μα από την αγάπη του και την εσπλαχνία του να μας επαναφέρει από την δουλεία και το σκότος του Σατανά στη Ελευθερία και το Φως της ανεκλάλητης αιωνιότητος.

Δικαίως λοιπόν ο Κύριος μακαρίζει τον Ιωάννη. Ότι δεν εγεννήθει άλλος μεγαλύτερος από αυτόν . Δικαίως λοιπόν και άξια η θέση του πάντα δίπλα του στον Χριστό. Άλλη μια απόδειξη ότι όποιος ακολουθεί πιστά τον Χριστό δεν αναπαύεται στην Γη και στα μάταια αυτής αλλά μέχρι Θανάτου δίδωμεν ομολογία πίστεως και ιδού ο Ιωάννης μας δείχνει συνεχώς την αποκομμένη κεφαλί του. Ζητούμενοι βεβαίως από το τρισκατάρατο εκείνο γύναιο και τον άνανδρο και δειλό Ηρώδη που φοβόντας μη χάσει την υπόληψη του έχασε δια παντός και δυστυχώς την ψυχή του.

Έτσι λοιπόν επικαλούμεθα τις Πρεσβείες του Τιμίου Προδρόμου προς τον Τριαδικό Θεό. Εφόσον έχει ασφαλώς μεγάλη παρρησία προς αυτόν. Να μας ελεήσει και να νιώθουμε συνεχώς την παρουσία του Θεού στην ζωή μας και να μας δίνει πάντα και παντού πνεύμα θάρρους και ομολογίας μη τοιχόν και ακούσουμε εις στον φοβερόν κρητήριον τα λόγια που θα λεχθούν για τους εχθρούς του Χριστού. Μη γένοιτο Αδελφοί μου.

Πρέσβειες του Τιμίου Προδρόμου και Προφήτου σου και Βαπτιστά Ιωάννη Κύριε Ελέησον και Σώσον υμάς.

 Αμήν

Μοναχός  Θεοφάνης  -  Αρθρογράφος